Mama pokazała mi pismo.
Przeczytałem z wielka satysfakcją o tym, że Senat Akademii Medycznej w Lublinie uhonorował Mamę najwyższym z możliwych tytułów, jakim jest doktor honoris causa! Było tam też stwierdzenie, że zaszczytem dla Akademii jest wpisanie do swojej księgi nieśmiertelnych nazwiska Mamy. Na końcu zapraszano na uroczystość nadania tytułu do Lublina.
To wspaniale! Powiedziałem podekscytowany. To Ci się należało! Gratuluję! Ale dlaczego zastanawiasz się co z tym zrobić?
Bo tam trzeba pojechać, wygłosić wykład i tak dale... Ja nie mam na to siły! - Powiedziała Mama
Długo rozmawialiśmy. Dowiedziałem się, że był wcześniej telefon od dawnych uczennic akademickich i współpracowników z UMCS, że bardzo serdecznie wspominano Mamę, że koniecznie chcą uhonorować...
Mama najwyraźniej nie miała na to ochoty. Nie chciała się już denerwować... wysilać. Mówiła, że jest już zmęczona życiem i wcale ją to już nie cieszy. Piętrzyła trudności w nieskończoność..., że będzie miała trudności z odczytaniem swego przemówienia, że to daleko, że to środek zimy, że to będzie dużo kosztować... Nie było temu końca.

Jednak po moich usilnych naleganiach, po zobowiązaniu się, że napisany przez Mamę tekst wykładu przepiszę na komputerze takimi trzcionkami, aby był łatwy do odczytania i po zobowiązaniu się, że zawiozę i będę cały czas z nią - zgodziła się.
Po paru dniach wszystko było gotowe i zawiadomiliśmy Rektora Akademii o naszym przyjeździe.

===

===

===

Na scenę z powagą i dostojeństwem weszli rektorzy lubelskich uczelni, dziekani w togach i gronostajach, oficjalni goście - wiceminister zdrowia i opieki społecznej, arcybiskup, władze miasta i województwa oraz troje profesorów, którzy mieli otrzymać najwyższy z możliwych tytułów - Doktor Honoris Causa.

. Uroczystość zaplanowano z wielkim rozmachem, bo też było to 50-lecie Wydziału Farmacji Akademii Medycznej w Lublinie. Ten wydział, wtedy, w 1945 roku zorganizował w ramach powstającego Uniwersytetu imieniem Marii Curie-Skłodowskiej mój ojciec prof. dr hab. Kazimierz Kalinowski razem z moją Mamą. Szybki rozwój wydziałów farmaceutycznego i lekarskiego doprowadził pięć lat później do ich przekształcenia w Akademię Medyczną. Jednak najważniejszym punktem tych obchodów było nadanie trojgu zasłużonym profesorom tytułów Doktorów Honoris Causa w tym mojej Mamie.

Po głównych uroczystościach uhonorowani, goście i władze uczelni bawili się w stylowym nocnym klubie Hades usytuowanym w wielkich, starych piwnicach... Byłem tam z Mamą, ale dość krótko, bo napięcie, jakie nam towarzyszyło w czasie oficjalnych uroczystości, teraz przemieniło się w zmęczenie.
Uczestniczyliśmy także w spotkaniu z ówczesnym wiceministrem zdrowia, władzami Akademii Medycznej, Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej i miasta Lublina w pięknym pałacyku na przedmieściach Lublina.

===

W czasie tych bardzo oficjalnych i poważnych uroczystości był także moment dość humorystyczny, chociaż wcale nieodprężający.
Tytuł doktora honoris causa otrzymywało równocześnie jeszcze dwóch czcigodnych profesorów. Tak jak moja Mama byli oni cały czas obecni na scenie. Ja również, jak wspomniałem poprzednio, stałem w pobliżu.
W pewnym momencie jeden ze wspomnianych profesorów wyszedł na środek sceny i wtedy zauważyłem, że na jego butach leżą prawie w całości jego spodnie! Ponieważ toga, w którą był ubrany była bardzo długa nie robiło to piorunującego wrażenia, ale uprzytomniłem sobie, że jak w tej sytuacji zrobi krok do przodu to się przewróci, gdyż miał praktycznie spętane nogi opadłymi spodniami!
Rozejrzałem się szybko po scenie. Ktoś z jej głębi zrobił do mnie porozumiewawczy gest!
Tak! On też widział, że ta sytuacja jest groźna!
Błyskawicznie zdecydowałem!
Poszedłem do profesora i na ucho powiedziałem:
Panie profesorze! Pan mi wybaczy, ale proszę uważać, bo opadły panu spodnie.
Odwróciłem się i zaraz odszedłem w kierunku swojego poprzedniego miejsca. Kątem oka widziałem tylko, że profesor wykonał jakiś ruch w celu podciągnięcia spodni na swoje miejsce, co zresztą nie było proste zważywszy na długa i ciężką togę.
Sytuacja została opanowana!

Na tym zdjęciu widać sytuację jeszcze niezbyt groźną...